Her zaman korkarım, bir insanı üzmekten. Olmadık zamanlarda, olmadık yerlerde aklıma gelir; üzdüklerim, sonunda üzüldüklerim.
Bazen, ağlarım. Sadece yaptıklarım için değil, yap(a)madıklarım için de!
Bazen, tamam derim. Tamam, bitti bu iş. Buraya kadar.
Her zaman umut ederim. Çöl sıcağında gölgesiz, karanlığında gecenin; sokakta, soğuğunda terk edilmiş bir binanın.
"... umutsuz yaşanmıyor."
İşte şimdi bu satırları karalıyorum. Üzdüm. Ağladım. Tamam dedim. İşte şimdi umut etme vaktidir.
Bugün bir başlangıç olsun bundan sonraki hayata. Güzel günleri umut etmek günü, tıpkı bir güzelin doğum günü gibi.
Son Eklenenler
Kayıtlar
5 yorum:
En zor durumlardan sıyrılanlar umut etmenin gücüyle aydınlığa kavuşuyorlar.
Her şey umut etmekle başladı,
İnanmakla büyüdü,
SEVGİYLE Yaşıyor...
yeni bir bebek doğuruyorum içimde.. neşeye mutluğua koşacak.. 40 güne hayattan öğrenmesi gereken herşeyi öğrenecek.. ama ben bimiyorum ki öğreteyim; O kendi başaracak...
www.40gun.blogspot.com
uzun zamandır yazmıyormuşsun, geri dön çağrısı bu.
"En son umut ölür" der Ruslar...
Yorum Gönder